Aanknopingspunt 4: Erfgoedwijsheid

Erfgoedwijsheid is een andere benadering van erfgoed in het onderwijs. Traditioneel is erfgoed een historische bron bij de geschiedenisles als bewijs of voorbeeld van hoe het vroeger was. Bij erfgoedwijsheid is erfgoed een aanknopingspunt om met elkaar in gesprek te gaan, om te leren een eigen mening te vormen en om te gaan met emoties en standpunten van anderen.

Erfgoedwijsheid is een redelijk nieuw begrip. Het is afgeleid van het begrip mediawijsheid. Net als bij mediawijsheid gaat erfgoedwijsheid om een aantal competenties die je nodig hebt om actief, kritisch en bewust met je omgeving en erfgoed bezig te zijn. Erfgoedwijsheid gaat over het durven stellen van vragen. Hoe denken we als samenleving over plekken, tradities, rituelen en alledaagse of bijzondere voorwerpen? Wie beweert dat en wat vind jij zelf? Waarom heeft iets voor jou erfgoedwaarde en voor iemand anders niet? Of waarom vond men vroeger iets niet belangrijk, maar nu wel? Of omgekeerd?

Erfgoedwijsheid kijkt dus in de eerste plaats naar mensen, wie zij zijn en wat zij doen en denken. Voor veel leerlingen zijn dit actuele vragen die aansluiten bij een zoektocht naar de eigen culturele wortels en identiteit. Daarom past erfgoedwijsheid niet alleen bij geschiedenisles maar ook bij cultuureducatie, maatschappijleer en burgerschap.

De term erfgoedwijsheid is bedacht door prof. Hester Dibbits van de Reinwardt Academie en Imagine IC. Samen met onder andere een aantal erfgoedhuizen wordt in het project 'Erfgoedwijzer' gewerkt aan een toolkit voor in de klas. Leerkrachten krijgen lesvoorbeelden en werkvormen om direct toe te passen met de leerlingen. Ook komt er een scholingsmodule voor leerkrachten en erfgoedhuizen.

Interessante links:
Artikel: Emotienetwerken van Hester Dibbits
Website: Emotienetwerken van Reinwardt en Imagine IC