Ambities

Ad 1. Het Faro-gedachtegoed raakt een gevoelige snaar bij veel (vrijwillige) archeologen. Zij willen de samenleving graag meer betrekken bij bescherming, beheer en onderzoek van archeologische terreinen. Malta is immers de ‘achtertuin’ van de inwoners van een wijk of dorp. Dicht op hún leefwereld. Maar Malta staat ook onder druk: het moet snel en voor weinig. Dus over het hoe van deze ambitie moet het gesprek nog wel verder gevoerd worden.

Ad 2. Publieksbereik en burgerparticipatie moeten ook naast de Malta-archeologie een serieuze plek in het bestel krijgen. Het Verdrag van Valletta pleit voor publieksvoorlichting om het draagvlak voor archeologie te vergroten. In het Faro-denken gaat het vooral om activiteiten samen met en dóór burgers. In dit verband wordt ook wel gesproken over “slow archaeology”, “gemeenschapsarcheologie” en “vraaggestuurde archeologie”. De interesses en vragen van gemeenschappen staan centraal en de archeoloog heeft een ondersteunende rol. Dat kan ook iets zijn dat lokaal leeft, zoals de archeologie van een vuilnisbelt of van een vergeten veldslag. Daarnaast kunnen relaties worden gelegd met maatschappelijke vraagstukken. Bijvoorbeeld door archeologische kennis in te zetten voor een dialoog over de inclusieve samenleving. Of door een leer- en werkomgeving te bieden aan mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Faro ligt in het verlengde van de missie van UNESCO-Werelderfgoed om het erfgoed te laten bijdragen aan het welzijn van mensen en wederzijds begrip tussen mensen en volkeren.

Ad 3. Omdat het om relatief nieuwe praktijken gaat, kunnen archeologen veel van elkaar leren. Het is daarom belangrijk om de Faro-praktijk in wording te bestuderen en te onderbouwen met een visie, argumenten en methodieken. Maar ook om ervaringen en best practices met elkaar te delen. Een voorbeeld daarvan is het Receptenboek Burgerparticipatie in de archeologie.